Compostela - langs prachtige onbekende stadjes

Zaterdag, werd weer een zonnige dag. Als er 's morgens mist hangt kon je dat verwachten.

Onze camping aan een meertje.

Theo heeft ontzettend veel ervaring met lange fietstochten. Hij vertelde me dat het thuisfront altijd denkt dat je op (een klassieke) vakantie bent. Maar het is toch wat anders. Op één of andere manier heb je altijd tijd te kort en het fietsen is soms hard labeur. Het bloggen komt er niet altijd van. Soms ben je te moe, soms is er geen internet, soms kun je je apparaten niet tijdig opladen. 

Ik begin het kamperen echt te appreciëren. Het is een gedoe maar je vindt ook altijd wel een oplossing en je krijgt heel dikwijls hulp van de andere "vakantie"-gangers. Zo'n camping is een mini-samenleving op zich met een eigen ongedwongen code en spontane contacten. Meestal staan er ook wat vast cabines of tenten of houten huisjes maar het gros wordt ingevuld door caravans en vooral campers. Voor mij een echte revelatie wat je daar allemaal in kwijt kunt. Het is een complete woning op wielen met alle mogelijk comfort. Met zonnepanelen en schotelantenne op het dak. Meestal horen daar nog een paar fiets bij of zelfs ...

Behoorde bij een koppel veertigers, waarschijnlijk (?) volop in de midlifecrisis. Volgens wat we konden opvangen nog maar pas aan het hoofd van een nieuw-samengesteld-gezin, want ze hadden elkaar nog veel te vertellen. Vanuit onze slaapzak hebben we nog lang naar hun monotoon gemompel mogen luisteren. Als fietsers met enkel een klein tentje worden we doorgaans wat meewarig bekeken als we de camping binnenrijden. Tussen al die superuitgeruste campers zijn we het buitenbeentje. Maar er is ook de bewondering  en ze wensen ons wel altijd veel moed en succes als we vertrekken. 

Ook onderweg worden we regelmatig op applaus onthaald als de locals of voetgangers ons volgepakt zien passeren. Sommige automobilisten draaien zelfs hun raampjes open om te applaudisseren. Dat geeft wel wat extra stimulans als als we zwaar hijgend de helling op ploeteren.

Ik sta versteld van de hoeveelheid onbekende prachtige stadjes op onze route. Je hebt geen uren nodig om alles te zien maar uiteindelijk zijn ze wel een bezoekje waard. En Frankrijk heeft er heel veel. Dit ontdek je enkel als je met de fiets reist. De omgeving wordt meer bosrijker en dat is goed want het biedt wat bescherming tegen de felle zon.

Een week geleden ben ik mijn halsbeschermer ergens kwijt geraakt (story of my life), maar je vind altijd wel een oplossing ook al is dat niet de meest elegante. (hum, Janice moest het weten).

Ook voor mijn beschadigd gèle-zadel ( met flinke scheur ) heeft handige Theo een oplossing bedacht.

Volgens ons gidsboekje zitten we nu in een streek met weinig faciliteiten en overnachtingsmogelijkheden. Hopen maar dat we nog tijdig een camping vinden en een restaurant want we zitten door onze voorraad eten heen.