Compostela - de finale

 Mijn diploma.

Ja, op basis van de stempels die je onderweg verzameld hebt, krijg je bij aankomst een certificaat dat je deze pelgrimstocht tot een goed einde hebt gebracht.  Het heeft me wel 2 uur aanschuiven gekost want je bent niet alleen.

 Een stukje van de rij wachtende. Want binnen in de gangen waren er nog honderden voor me.

Zoals bij de post zijn er (13) loketten waar je opgewacht wordt en waar je je stempelboekje moet tonen. 

Nadien ben ik nog twee cerveza's gaan drinken op een terrasje. Heerlijk. Maar in feite ben ik geen bierdrinker dus het gevolg was dat ik met moeite tot aan het hotel ben geraakt. Doodmoe. De blog werd daardoor heel beknopt. 

Maar kijk hier zijn we weer. De fiets en mijn tassen zijn gelabeld en veilig opgeborgen. Een gespecialiseerde firma zal ze aan huis leveren. 

Vandaag blijf ik nog wat rondhangen in Compostela, de stad verkennen en de kathedraal bezoeken. Dat laatste is er gisteren niet meer van gekomen. Morgen neem ik dan de bus naar Bilbao, een ritje van 11u. En daar zal ik eindelijk Janice terugzien na een scheiding van 48 dagen. (!)

Bilbao stond al langer op onze bucketlist en dit is de gelegenheid. Ik zie er naar uit. 

Hoe vat je een tocht 46 dagen samen? Het is een ongelooflijke en onophoudelijke stroom van indrukken en ervaringen en die gaan nog heel lang nawerken. Ergens had ik gehoopt dat ik voor mezelf zou kunnen antwoorden op de vraag "waarom doe je zo iets?". Maar ik moet bekennen dat dit nog niet helemaal duidelijk is.

De prestatie? Jazeker, dat speelt een rol. Ik ben daar zelf wel trots op. Maar het heeft heel wat "afzien" gekost en ik weet ondertussen wel dat ik zo'n avontuur niet meer zal doen. Het klinkt misschien raar maar ik heb het niet ervaren als "vakantie" zoals het thuisfront dat soms wel ziet. Uit de gesprekken met de vele metgezellen onderweg, hoor ik keer op keer datzelfde verhaal. Je komt in een bijzondere toestand terecht, noem het maar een vorm van transcenderen, waar je eigenlijk niet uit wil. Het bestaat uit heel simpele dingen zoals fietsen, voor eten zorgen, overnachting zoeken, reflecteren, mensen ontmoeten en het rare is dat je de interactie met het thuisfront niet echt opzoekt. Je wil er net even los van komen. Los van de (jarenlange) gewoontes en gebruiken. En dat werkt enorm bevrijdend. Dat is een gevoel dat ik voortdurend had, die vrijheid en dat werd nog gevoed door in zo'n prachtige natuuromgeving te vertoeven. Misschien was dat onbewust wel de grootste drijfveer. Je neemt afstand van de routines waar je wat in opgesloten zit (zonder dat je dit beseft). En daardoor kijk je weer frisser naar alles wat hebt. Misschien is dit wel een diepere vorm van vakantie. Op de campings zag ik zoveel mensen die op een paar vierkante meters proberen te na te bootsen wat ze thuis al hebben, met tv en canapé en grasmachine incluis. Is het dit? Geen kritiek hoor alleen de vraagstelling.

En dan natuurlijk die vele mensen die je tegenkomt, soms heel kort en oppervlakkig, maar dikwijls ook heel intens en diepgaand. Daar had ik een beetje op gerekend en dat is zeker zo verlopen. En hier wil ik toch nog even mijn goede vriend Theo uit Nederland vernoemen. Zonder hem zou het er heel anders uitgezien hebben. We hebben heel wat samen beleefd en wat mij betreft ik heb heel veel gehad aan zijn praktische kennis van het fietsen en kamperen. Om nog maar te zwijgen van de diepgaande maar ook luchtige gesprekken. Theo man, bedankt.

De Spanjaarden meer nog dan de Fransen, zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Je moest maar even op je kaart of GSM staan turen onderweg of er stopt een wagen, raampje open en in het Spaans (ondersteund door een expressieve gebarentaal) werd je duidelijk gemaakt welke richting je uit moest. Ik heb me voorgenomen om Spaans te leren omdat ik het gevoel had dat ik niet genoeg contact had met de plaatselijke mensen. Zelf kennen ze nauwelijks Engels of een andere taal. Hoe dan ook, naar Spanje wil ik zeker terug maar niet meer met de fiets. Te veel op en neer.

Over het eten hebben we het al gehad. België is gewoon top, daar kan niemand aan tippen, ook de Fransen niet. Voilà, zo kom ik vanzelf terug bij de eigen "Heimat". We grommelen wel eens over ons landje maar we beseffen niet half, hoe goed we het in België hebben. Ik ben zo vele plekjes gepasseerd waarvan ik dacht: hoe mooi toch, hier zou ik wel willen wonen. Maar blijven wonen is iets anders. Dikwijls heel idyllisch maar o zo geïsoleerd. Ja bij ons heb je geen uitgestrektheid en wijdsheid meer en dat is jammer. Maar je kunt het ook zien als een voordeel. De nabijheid van alle voorzieningen is onbetaalbaar. In Spanje maar ook in Frankrijk zijn hele streken waar nog geen leidinggas is, alles moet via de klassieke gasflessen? Willen wij in België nog terug naar zo'n systeem? Hoe ver moet je bij ons rijden voor je bij een winkel staat? Hier ben je soms een halve dag onderweg zonder een café, restaurant of winkel tegen te komen. Ik weet het, ons landje is behoorlijk dichtgeslibd maar ik ben me wel bewust van de voordelen.

Ben ik mezelf tegengekomen op deze tocht? Niet echt en denk dat dit komt door mijn jarenlange ervaring met meditatie. Daardoor heb ik de diepere lagen in mij al grondig verkend. Wel ben ik een paar keer geconfronteerd geweest met mijn fysieke grenzen. Ik ben heel diep gegaan in mijn reserves tot aan de limiet zelfs. Maar ik was ook verrast door mijn uithouding en door de mogelijkheid op deze leeftijd (65 jaar) om mijn conditie toch nog wat op te bouwen. Ik ben deze tocht begonnen vanuit een zekere naïviteit, zonder goed te weten wat me te wachten stond. Ik ben blij dat ik dit gedaan heb wegens de onvergetelijke ervaringen maar aan de andere kant wil ik een tocht met deze moeilijkheidsgraad niet meer. Ergens was het ook een beetje roofbouw op mijn lichaam. Kortere tochten zeker wel maar dan op vlakkere parcours. Kamperen ook want dat is gewoon zalig. 

En dan het religieuze aspect. De camino is gevestigd op een heel lange religieuze traditie. En de laatste jaren groeit de belangstelling voor deze pelgrimstocht alleen maar. Vooral vele jongeren nemen er aan deel. Ik heb soms gemende gevoelens. Net als Lourdes zit ook hier een hele commercie achter. Duizenden Spanjaarden leven hiervan. Het is hun gegund. Ik veroordeel het zeker niet. Velen ondernemen dit met de beste intenties en ik ben echt heel veel goede zielen tegengekomen. Zelf staar ik me niet blind op die rituelen ook al speel ik het spel van de stempels verzamelen en de kerkbezoeken wel mee. Maar ik kan me niet meer vinden in die uiterlijkheden al moet ik toegeven dat die Christelijke Cultuur ons een onvoorstelbaar rijke erfenis heeft nagelaten. Waarvoor bewondering en respect. Bij mij gaat het uiteindelijk om de diepe ervaring van heelheid. Maar dikwijls kon ik toch in de stilte van zo'n kerk of kathedraal een diepe ervaring van éénheid beleven die ver uitstijgt boven het uiterlijke. 

En tenslotte besef ik door deze ervaring weer maar eens wat een geprivilegieerd leven ik heb. Het is helemaal niet vanzelfsprekend om je zo'n onderneming te veroorloven. En dat bedoel ik niet alleen financieel. Maar welke man kan zomaar 47 dagen van huis weg? Dank je wel Janice dat je ondertussen alles alleen beredderd hebt op het thuisfront. En ook voor je ondersteuning als het wat moeilijker ging met mij. Dat is het gevoel dat nu overheerst aan het einde van mijn reis: diepe dankbaarheid. En ik dank daarom ook iedereen die zo'n toffe reacties geplaatst heeft op deze blog. Het heeft me deugd gedaan en het heeft me ontroerd.

Gracias. Adios.