Compostela - 13-06

Theo was al vooruit gereden omdat ik nog wat spullen die ik nauwelijks gebruikte, terug naar België wou verzenden om zo minder gewicht te moeten meesleuren. Tijdens de lange klim in het begin van de dag kwam dat goed van pas. Deze rit was ronduit prachtig.

Ik reed moederziel alleen door deze ongerepte natuur. Ik vraag me voortdurend af waarom hier nauwelijks verkeer is. Af en toe een sportfietser. Op een bepaald moment zag ik een hert heel rustig de straat oversteken (helaas geen foto want ik durfde geen lawaai maken).

Na enkele uren zag ik Theo weer die even op adem moest komen van de klim. Samen verder.

Op één van die bergtoppen een klooster waar volgens de legende de heilige graal werd bewaard. Volledig gerestaureerd met prachtige materialen.

volledig geïsoleerde van de rest van de wereld. Een pareltje.

vroeger zag dat er zo uit.

Wat verder in de afdaling de overblijfselen van een koninklijk verblijf dat volledig in de rotsen geïntegreerd was.

Bewondering voor die vakmensen. Hoe hebben ze dat voor mekaar gekregen.

Een tweede pareltje.

We raakten nauwelijks uitgekeken op de fabelachtige zichten.

Na de middag kregen we gezelschap van de arenden.

Sommigen volgenden ons een tijdje tijdens de afdaling, waarschijnlijk om ons duidelijk te maken dat dit hun gebied is.

Tegen de late namiddag hadden we de bosrijke bergen verlaten en reden we door een brede vallei richting Bedrun. Dit was het enige stadje in de streek waar we konden overnachten.

In de open vlakte was dit een opmerkelijke verschijning: Berdun lag op een rots in deze weidse vallei.Zoals veel van die Spaanse stadjes, bestaat de stad eigelijk maar uit een paar straten. Zo ook Berdun.

Zicht op de twee straten.

Toen we aankwamen was alles nog gesloten.

Voorgevel van ons hotelletje. 

Twee jonge tienermeisjes die op het pleintje voor het hotelletje rondhingen, hielpen ons spontaan. Ze belden met de GSM en even later deed een slaperige man open en wees ons de kamer op de tweede verdieping.

Ik had de indruk dat de inrichting van dit hotelletje in geen 50jaar veranderd was. Maar het was er o zo gezellig. Ik voelde me onmiddellijk op mijn gemak. Tegen 20u zouden we iets kunnen eten. Maar in Spanje betekent dat altijd een half uur later. Er was ook geen menukaart. We kregen wat er die dag op het programma stond. Toevallig was het vandaag de "vrouwendag". Wekelijks kwamen de vrouwen bijeen om iets te drinken en te snoepen.Op de voorgrond de dochter van de baas die ook koken was.

De baas, hij regelt alles op een rustige manier.

's Avonds nog een wandelinkske gemaakt en toch nog een paar kinderen tegengekomen ...

(De hond kijkt mee vanop de bovenverdieping.)

... want ik had de indruk dat hier enkel oude mensen woonden. Ja wat is de toekomst voor de jongere generatie? Er is hier niks te doen. Hoe idyllisch gelegen ook, wie wil hier blijven wonen. Al die dorpjes en stadjes sterven als het ware uit. Een buitenverblijf dan? Er is niks te beleven. Er is enkel dit café/restaurant/hotel waar je ook wat brood en levensmiddelen kunt bestellen maar dat is alles.

Zo ziet een hotelkamer eruit wanneer twee fietsers hun intrek nemen.

's Morgens werden we nog uitgewuifd door de dochter dan de baas, een nieuw avontuur tegemoet. Wij waren de enige gasten in het hotel. Wanneer gaan ze nog eens toeristen zien?