Compostela - buiten de comfortzone

Vanmorgen nog even het stadje Troyes bezocht. Best aangenaam en charmant, nog vele historische huizen, zoals in Bretagne met een zichtbare houtstruktuur.

Het stadje is ooit door Jean D'Arc bevrijd van de Engelse overheersers. En ook hier weer een imposante kathedraal.

Heb zelden zo'n mooie kerk bezocht, niet zozeer door de inrichting maar door de vele glasramen.

Elk hoekje van de kerk kleurt anders door het invallend licht.

 Fantastisch schouwspel. En ook hier weer bekende tegengekomen.

 Een stempeltje gekregen en dan hop terug de fiets op met de zon als metgezel. Het zit wel mee met het weer want tot nog toe geen druppel regen. Af en toe schuift er een wolkje voor de zon wat goed is want anders moet ik te veel smeren en daar hou ik niet van.

Het eentonige landschap van de voorbije dagen heeft stilaan plaatsgemaakt voor meer begroeing, omlijning, bossen. Veel aangenamer om in rond te rijden. En daar waar ik voorheen maar 3 wagens per uur tegenkwam zijn het er nu 4. Het wordt dus iets drukker op die wegen (routes départementale) maar verder is de baan voor mij alleen. Het gaat van dorp tot dorp en al die dorpen hebben een kerk die in verhouding tot het aantal huizen veel te groot lijkt. Plus nog x aantal kapellen. Af en toe kom je eens iemand tegen want verder vraag ik me af waar al die mensen zich verstoppen. Maar het moet gezegd, ze groeten je altijd heel vriendelijk en de paar automobilisten laten je ook altijd voorgaan.

Tegen de middag kwam ik Theo weer tegen en samen verder getrokken. In een prachtig maar afgelegen dorpje

 kwamen we uitzonderlijk een café/restaurant tegen. Op het bord voor de gevel: plat du jour 8€. Dit konden we niet laten liggen. De bazin, een wat oudere klassendamein modieuze outfit maar met wat trieste uitstraling, nam onze  bestelling op en verdween zonder veel woorden in de keuken. Op één of andere manier paste ze niet in dit decor, zij hoorde meer thuis in een stijlvolle Paris-omgeving. Ik weet het deze karakterisering is een echte beroepsmisvorming van mij. De maaltijd was eenvoudig maar overheerlijk: pasta met kip in champignonsaus. Toen ik na afloop naar toilet ging, de trap op naar de eerst verdieping, zag ik tegen de muur allemaal schilderijen van de gastvrouw in haar jonge jaren: een echte glamourvrouw. Hoe is die hier terechtgekomen. Misschien verklaart dit haar triestesse, ze zit hier gevangen in een afgelegen dorpje waar af en toe wat toeristen stoppen maar waar verder niks gebeurt. Waarschijnlijk had ze meer verwacht van het leven ... Zij zal deze plek anders bekijken als ik. Spijtig dat ik hiervan geen foto heb. Ik durfde niet.

De rest van de tocht was heerlijk en soms ook wonderbaarlijk. 

Wie herinnert zich nog de gasflessen?

 Hier is dat nog steeds de norm. En soms piep ik wel een binnen door een openstaand raam of deur. Je schiet zo 50 jaar terug in de tijd. Fel gekleurde plastic tafellakens op de keukentafel, een inrichting die wij nu vintage noemen. Het landelijk leven van deze streek triggert me heel dikwijls naar de vakantieperiodes uit mijn kindertijd op de boerderij van Peteke en Groetepa (mijn grootouders).

Vandaag 65km op de teller, en aangekomen op een gemeentelijke camping in Ligny-le-Chalet.

Fijne, rustige camping in een mooie omgeving met goede faciliteiten.

En morgen is er weer een dag. Opmerkelijk dat je eigenlijk een godganse dag alleen maar bezig bent met heel simpele dingen: waar ga ik naar toe, waar vind ik wat eten, waar kan ik slapen. Tentje opbouwen, wat wassen, slapen, ... misschien is dit wel echte vrijheid. Het voelt alleszins heerlijk. In feite ben ik nog niet bezig geweest met aankomen in Compostela, neen gewoon de dag doorkomen, en alles op een natuurlijk ritme, dat is het gewoon. En dat is een echte kado.