Compostela - de col

Vandaag was de zwaarste dag van de tocht. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo'n inspanning heb meegemaakt. Ben ooit wel eens een hele dag onderweg geweest om rond een meer te stappen dat ik veel kleiner had ingeschat dan in werkelijkheid maar dit was nog een graad erger.

Bij het verlaten van het "Hotel de France" in Oloron, had de eigenaar me gewaarschuwd dat het weer in dit gebied kon wijzigen per 15 min. En hij had gelijk. Ik had voor de veiligheid mijn regenoutfit aangetrokken. Nadeel is dat je er zo snel in zweet. Toen ik Oloron verliet richting Frans/Spaanse grens zat de lucht helemaal dicht. 

Sommige bergen zaten met hun kop in de wolken.

Het eerste deel van deze etappe schoot goed op en het landschap was weer adembenemend mooi.

Vandaag zou ik de grens tussen Frankrijk en Spanje oversteken en daarvoor moest ik dus helemaal de Pyreneeën over via de Col du Sompo. 

Onderweg een speciaal soort schapen gespot.

Kuddegedrag.

Af en toe wat regen en bij dat weer willen de slakken absoluut de straat oversteken. (weet iemand waarom?) Dus slalom tussen deze slowmo-diertjes door want een moord wil ik niet op mijn geweten. Soms kom je bijzondere tafereeltjes tegen. Zoals die vleeshandelaar die de plaatselijke bevolking bedient door stukjes koe à la carte te leveren. Rechtsteeks vanuit zijn bestelwagen.

Je passeert hier ook een natuurpark waar zelfs grote beestjes rondlopen.

Beren ben ik niet tegengekomen maar een wolf heb wel gezien.

En dan zie je plots de eerste besneeuwde bergtoppen. Nu wordt het serieus. Op de grens is er een ski-oord. 

En dan begint de klim en er komt geen eind aan. Het blijft maar stijgen. En dan krijg je respect  voor de renners van de Ronde van Frankrijk, die tegen de cols op moeten. Maar die zijn natuurlijk niet zo geladen als ik. Het is een echt gevecht om vooruit te komen. Ik heb dit totaal verkeerd ingeschat maar op een bepaald moment heb je geen keuze en moet je vooruit. Het was al 17u en ik was nog maar halverwege de klim.  De hellingsgraad was zo steil dat ik maar aan 5km per uur vooruitging. Ik moest voortdurend afstappen omdat ik de trappers niet meer rond kreeg.

Maar stappen en de zware fiets duwen was een al even grote marteling. Waar was ik mee bezig? In de verste verte niemand te bespeuren, regen, wind tegen, geen eten meer op zak ... Net over de grens zou er een Alberge zijn. Als die maar open is. Want het was niet de eerste keer dat ik voor gesloten deuren stond.

Bijna boven.

Inderdaad boven stond een heel complex voor de skiërs maar compleet verlaten. Dat belooft. 

Zwoegend verderduwend de grens over en bij de laatste bocht doemt er een soort gebouw. Halleluja, de Alberge! en verder niets. Dan de ontnuchtering: aan de voordeur hing een bordje "gesloten". De moed zonk me in de schoenen. Wat nu, het is al 18u. Ik zocht op mijn GSM of er in de buurt nog overnachtingsmogelijkheden waren. Plots lawaai achter me. Een dame deed de deur open en maakte duidelijk in het Spaans dat ik binnen mocht. Oef gered. En ik kon ook nog eten krijgen. Ik was nog maar net binnen of het begon te sneeuwen. Ja dat zijn hier de pyreneeën hè.

Blik door het raam naar buiten van het gure weer.

 Er waren nog twee Fransen, stappers aanwezig, maar voor de rest was deze Alberge volledig leeg. Zeker plaats voor 50 personen maar toch moesten we alle drie in dezelfde kamer. Zulke Alberges zijn meestal een gemeentelijk initiatief en de gerant (in dit geval een koppel) zal allicht aan een minimumloon werken. Dat is waarschijnlijk de reden dat ze zo weinig mogelijk "gedoe" willen en soms "gesloten" op de voordeur hangen. Eén van de Franse gasten zei me later dat hij niemand mocht binnenlaten. Maar goed ik had onderdak en een bed (maar ook weer een snurkende kamergenoot) en eten.

Maar ik heb me nooit zo uitgeput gevoeld. Enfin aan tafel nog een leuk gesprek gehad met die twee Fransen: de oudere man had een paar jaar geleden in Toulouse een olijfboomgaard gekocht en de jongere man, een local, onderhield die een beetje. Zo hebben ze mekaar leren kennen en doen geregeld stap-vakanties van enkele dagen. 

Na het avondeten sleepte ik me naar mijn bed op de tweede verdieping en stopte de pas gekochte oordopjes in mijn oren. En ze zouden van pas komen.