Compostela - Haute Pyreneeën

Gisterenavond gegeten in het hotel met Dave, een prof die lesgeeft aan de universiteit van Utrecht.

hier in ons hotel

Hij maakt een fietstocht van Malaga naar Nederland. De omgekeerde richting van ons dus. Ook Theo en Mareille, die op de camping in het begin van het dorp logeren, schoven mee aan tafel omdat het hotel-restaurant het enige open is. Dave werd erg emotioneel (de tranen stonden in zijn ogen) omdat ik hem geholpen had met zijn fietsprobleem. Zijn pedaalas zit los. Ja als je alleen bent onderweg, voel je je soms kwetsbaar en als je dan grote fysieke inspanningen doet in de loop van de dag en wat tegenslag hebt dan wordt je heel emotioneel. Vanmorgen nog samen ontbeten en dan is Dave vertrokken naar Auch waar een fietsenmaker op hem wacht.

Ikzelf zat rond 9u op mijn stalen ros richting Peryneeën. Ja we naderen dit gebergte, ik hoop binnen 3 dagen in Lourdes te zitten. Het landschap is vooral landbouwgericht en wordt minder pittoresk.

Heerlijk weertje, zonnig maar niet te warm. Tot de middag heb ik alleen gefietst daarna Mireille ingehaald. Zij was ook vroeg vertrokken. Theo kon blijkbaar vandaag niet zo goed op gang komen en zou wat later starten. 

Een rare Franse trek.

Tegen de middag in een klein stadje. We wilden iets drinken op een terras aan het centrale plein. We schoven aan een tafeltje. Onmiddellijk was er garçon die ons naar een ander café-terras verwees wat verder aan het pleintje. Dit was een restaurant en bijgevolg kon je hier niet "alleen iets drinken". Toch vreemd omdat meer dan de helft van de tafeltjes leeg was en de koffie werd "so wie so" geserveerd aan de aanwezige klanten. Het was niet de eerste keer dat ik de indruk kreeg dat die Fransen niet echt commercieel ingesteld zijn. Ze sluiten hun zaak ook vrij vroeg, ze zijn meer gesloten dan dicht, ze willen blijkbaar geen geld verdienen.

Zo waren we enkele dagen geleden op zoek naar een restaurant voor ons avondeten. Het was nog maar 20u en alles bleek al dicht in dat dorp/stadje. Toch vonden we nog één restaurant waar binnen volk zat , 4 van de 10 tafeltjes waren bezet. Maar ... de deur zat op slot. We bleven even verbaasd voor de deur wachten to één van de klanten ons binnenliet. Even later kwam de dienster de ruimte in en keek ons verbaasd aan. Hoe waren we binnengeraakt. Normaal moet je reserveren. En toen sprak ze moet luide stem alle aanwezige klanten streng toe. Niemand mocht de deur opendoen mochten er zich nog klanten melden. Aan onze Belgische kust zou zo iets ondenkbaar zijn. Aan de andere kant draaien ze later wel allemaal bij. En als je wat doorvraagt, hoor je bij de plaatselijk handelaren toch veel ongenoegen over het beleid van Macron. De "gele hesjes-sfeer" hangt hier duidelijk in de lucht.

Ook Theo is weer komen aansluiten, werd ook van dat restaurant-terras weggestuurd. Met ons drieën zijn we bij een natuurcamping aanbeland die door een Engelsman gerund werd. Ik kon in de slaapzaal terecht, wat maar een paar euro duurder was (14€ voor een nacht). Normaal kost zo'n overnachting met de tent 8€. Maar voor die kleine opleg wou ik mijn tentje niet uitpakken. Ik had ook al gezien dat er verder geen gasten waren zodat ik de slaapzaal met 7 bedden voor mij alleen had. We mochten de keuken gebruiken en hebben soep opgewarmd. Op die manier krijg ik toch wat groenten binnen want buiten een salade kennen ze hier bijna geen warme groenten bij het eten.

Zondag 9/06

Het landschap wordt wat saaier. Vanmorgen heb ik echt zitten knoeien  om op de route te blijven. Ofwel ligt het aan de gids ofwel aan mij (de vermoeidheid) maar ik reed constant verkeerd. Ook moeten zoeken om wat eten te vinden op zondag. Je ziet ook bijna niemand op straat. Je vraagt je af waar de inwoners zich verbergen.

De charmante huizen van de vorige dagen maken plaats voor meer klassieke woningen zoals wij ze ook bij ons kennen. Hoe meer we opschuiven richting Pau, hoe rijker en mondainer het allemaal wordt.

En dan soms toch wat leven in de brouwerij.

 Een doopfeest met nogal wat volk.

Vreemd genoeg werd de omgeving vlakker en vlakker ondanks het feit dat we de Perynieën naderden. Ook nu hadden we een camping als einddoel in een klein stadje dicht bij Oloron. Bij aankomst vroegen we aan een local of er restaurant open was in de buurt. De vrouw verwees ons door naar een restaurant wat verder in de straat. De zaak werd gerund door Franca. We kwamen Franca al tegen op haar terras en spraken af dat we vanavond zouden komen eten.

Op de camping troffen we Mireille weer aan. En alle drie hadden we zin een een goede maaltijd. En dt kregen we ook bij Franca.

Franca had Portugees/Brasiliaans bloed en haar man was een uitmuntende kok. Lekker gegeten.

Toen ontdekten we dat we al te ver zaten op onze route om Lourdes te bezoeken. We hadden namelijk een dag eerder een alternatieve route moeten nemen.  Terugkeren op onze stappen was uitgesloten. De conclusie was dat we Lourdes zouden laten vallen.

Dat wrong me toch een beetje maar ja het was nu eenmaal zo. Janice nog aan de lijn die avond en ook zij vond dat ik Lourdes toch moest bezoeken. Ik zou misschien de kans niet meer krijgen. En de nacht bracht raad.

Maandag 10/06

Het regende namelijk gans de nacht en het ziet er voor de komende dag ook niet zo bijster goed uit. Ik besloot dan maar om vandaag een rustdag te nemen en met de trein naar Lourdes te gaan en dan morgen mijn tocht verder te zetten. Ik fietste met Theo nog tot in Oloron (was maar 12km)

(in de verte ligt Oloron - één van de laatste stadjes in Frankrijk)

omdat hier een station is. In Oloron een goedkoop hotelletje geboekt en dan neem ik van hieruit straks de trein naar Lourdes. Door het beperkte treinaanbod naar Lourdes (via Lau) zal het echter een kort blitzbezoek worden. Maar ja beter dat dan niks. En dan begin ik morgen aan mijn definitieve tocht door de Peryneëen richting Spanje. En die etappe begint al met een flinke col. Ik hoop dat mijn spieren het aankunnen.